Hoc deus in nympha Peneide fixit, at illo laesit Apollineas traiecta per ossa medullas. Protinus alter amat, fugit altera nomen amantis silvarum tenebris captivarumque ferarum exuviis gaudens innuptaeque aemula Phoebes. Vitta coercebat positos sine lege capillos. Multi illam petiere, illa aversata petentes impatiens expersque viri nemora avia lustrat, nec quid Hymen, quid Amor, quid sint conubia curat. Saepe pater dixit ‘generum mihi, filia, debes,’ saepe pater dixit ‘debes mihi nata, nepotes.’

Illa, velut crimen taedas exosa iugales, pulchra verecundo suffunditur ora rubore inque patris blandis haerens cervice lacertis ‘da mihi perpetua, genitor carissime,’ dixit ‘virginitate frui: dedit hoc pater ante Dianae.’ Ille quidem obsequitur. Sed te decor iste, quod optas, esse vetat votoque tuo tua forma repugnat. Phoebus amat visaeque cupit conubia Daphnes, quodque cupit, sperat suaque illum oracula fallunt. Utque leves stipulae demptis adolentur aristis, ut facibus saepes ardent, quas forte viator vel nimis admovit vel iam sub luce reliquit, sic deus in flammas abiit, sic pectore toto uritur et sterilem sperando nutrit amorem.

Spectat inornatos collo pendere capillos et ‘quid, si comantur?’ ait. Videt igne micantes sideribus similes oculos, videt oscula, quae non est vidisse satis; laudat digitosque manusque bracchiaque et nudos media plus parte lacertos. Siqua latent, meliora putat. Fugit ocior aura illa levi neque ad haec revocantis verba resistit: ‘Nympha, precor, Penei, mane! Non insequor hostis: nympha, mane! sic agna lupum, sic cerva leonem, sic aquilam penna fugiunt trepidante columbae, hostes quaeque suos: amor est mihi causa sequendi.’